پس از عرضه حافظه‌های نسل SDRAM نگاه‌ها به نقش قطعات حافظه تغییر کرد. این اتفاقات پس از عرضه پردازنده‌های جدید پررنگ‌تر شد. عرضه حافظه‌های DDR‌ نقش مستقلی برای حافظه‌ها تعریف کرد و از آن پس بود که دنیای اختصاصی حافظه‌ها شکل گرفت. حافظه نسل DDR‌ سازگارترین حافظه با پردازنده‌های Athlon64 بود. اینتل به این حافظه وفادار نماند و با عرضه پردازنده‌های سوکت LGA775 دوران حمایت از نسل جدیدتر DDR2‌ را پایه‌گذاری کرد. AMD اعلام کرده است تا زمانی که پردازنده‌های 939 پینی Athlon64 در بازار توزیع می‌شوند از این حافظه‌ها پشتیبانی خواهد کرد. البته شرکت‌های سازنده حافظه به‌جز Hynix دست از تولید حافظه‌های نسل DDR شستند و تولید حافظه‌های DDR2 را در رأس امر خود قرار دادند. AMD با معرفی پردازنده‌های سوکت AM2 پشتیبانی از حافظه‌های DDR2 را آغاز کرد. البته کارشناسان بدین نتیجه منطقی رسیده‌اند که ترکیب پردازنده‌های Athlon64 با سوکت 940 پینی AM2 نمی‌توانند کیفیت پردازنده 939 پینی Athlon64 با حافظه‌های DDR را ارایه کنند. در واقع AMD محصولات خانواده سوکت AM2 را برای عقب نماندن از قافله بازار و اینتل عرضه کرد و خیل عظیم انتقادات کارشناسان را به جان خرید!

DDR2 چیست؟


این DDR2 که می‌گویند یعنی چه؟! این DDR2 معنی خاصی ندارد و خلاصه DDR2 SDRAM است. یادم رفت که بگویم DDR نیز خلاصه DDR SDRAM است و تمام این حافظه‌ها از نسل SDRAM هستند. DDR‌ در واقع مخفف شده Double Data Rate به معنی انتقال دو برابر داده‌ها است و بدین منظور از حافظه‌های DDR می‌شود حافظه‌هایی از نسل SDRAM تولید کرد که داده‌ها را با سرعت دو برابر انتقال می‌دهند. بدین ترتیب حافظه‌های DDR2 داده‌ها را با دو برابر سرعت حافظه‌های DDR و چهار برابر حافظه‌های SDRAM منتقل می‌کنند. نسل DDR2 هم‌اکنون پرمصرف‌ترین و رایج‌ترین حافظه موجود در بازار است. سرعت فرکانس حافظه‌های DDR از 266 مگاهرتز آغاز شد و سپس مدل‌های 333 مگاهرتزی و در نهایت مدل‌های 400 مگاهرتزی وارد بازار شدند و بعدها تلاش‌هایی برای عمومی کردن مدل‌های 533 مگاهرتزی حافظه‌های DDR توسط برخی شرکت‌ها صورت گرفت و پاسخ مناسب دریافت نشد. در همین زمان بود که حافظه‌‌های 533 مگاهرتزی و اندکی بعد مدل‌های 667 مگاهرتزی حافظه‌های DDR2 وارد بازار شدند. مدل‌های 800 مگاهرتزی به‌عنوان سریع‌ترین حافظه تا مدت‌ها در صدر ماندند تا اینکه مدل‌هایی جدیدتر با سرعت 1066 مگاهرتز وارد بازار شده‌اند. هم‌اکنون حافظه‌های نسل DDR2‌ با سرعت 1266 و 1333 مگاهرتز وارد بازار شده‌اند و توسط سیستم های سطح بالا مورد استفاده قرار می‌گیرند.

باز هم یادم رفت بگویم که فقط پردازنده‌های نسل جدید Core 2 Duo می‌توانستند از حافظه‌های سریع 1066 مگاهرتزی به بالا به صورت پایدار استفاده کنند. محصولات AMD می‌تواند از حافظه‌های 800 مگاهرتزی به صورت پایدار استفاده کنند! نکته دیگر درباره حافظه‌های DDR2 افزایش ظرفیت این قطعات بود. در حال حاضر قطعات 2 گیگابایتی از این نسل در بازار توزیع شده و البته در بسیاری از مادربردها با مشکلاتی مواجه است. با عرضه این قطعات پرظرفیت بر روی مادربردهای سطح بالا می‌توان تا 8 گیگابایت از حافظه‌های DDR2 نصب و استفاده کرد. افزایش سرعت فرکانس DDR2 باعث افزایش زمان‌بندی (Timing) حافظه خواهد شد که از اصلی‌ترین نقطه ضعف این حافظه‌های در برابر نسل‌های پیشین تلقی می‌شود. در مدل‌های گران‌قیمت سعی فراوانی شده است که همراه با افزایش سرعت فرکانس حافظه‌ها، اعداد مربوط به زمان‌بندی کاهش یابد. بهای این قطعات قدری بالا و خرید آن برای عموم تاحدودی ناممکن است.

و اما DDR3

پس از معرفی پردازنده‌های نسل جدید Core 2 Duo و چیپ‌ست‌های جدید Bearlake‌، عرضه حافظه‌های نسل DDR3 توسط سازندگان گنده آغاز شده است. سرعت انتقال داده‌های DDR3 دو برابر DDR2، چهار برابر DDR و هشت برابر SDRAM‌ است. تفاوت دیگر این حافظه‌‌ها در تعداد پین‌های پایه قطعه و میزان مصرف انرژی آن‌هاست. در فرصت‌های بعد بیشتر در این باب سخن خواهم گفت.